Sandvikterriër
Hoewel zijn gebit alom geroemd wordt om zijn scherpte, kent men geen droeviger ogend hondenras dan de Sandvikterriër.
Juist de eigenschap die hem bij de mens zo bijzonder geliefd heeft gemaakt doet de Sandvikterriër gruwelijk lijden en heeft hem schuw en zenuwachtig gemaakt.
De Sandvikterriër wordt gebruikt bij de jacht op vieze dieren, zoals ratten en konijnen, dieren die hun holen in de grond hebben en daardoor voor de mens moeilijk te bereiken. Hij is door zijn gedrongen, laag bij de grondse bouw in staat zich in kreupelhout en tussen stenen te bewegen en door de vorm van zijn snuit door te dringen in de schuilplaatsen van de vieze dieren. Door zijn buitengewoon scherpe tanden maakt hij als het ware gehakt van zijn prooi.
Omdat de mensen er een hekel aan hebben om hun handen vuil te maken aan vieze dieren zijn ze opgelucht en verguld tegelijk als hun trouwe dier terugkomt met een bal gehakt, zoals bekend het lievelingsdier bij de slager. Niemand weet immers nog dat daar koeien in verwerkt zijn.
De droevige oogopslag van de Sandvikterriër wordt door kenners omschreven als ontroerend aanhankelijk, maar is waarschijnlijk veeleer het gevolg van zelfkennis. Het dier weet dat zijn kracht de oorzaak is van zijn ongeluk zoals het geluk altijd ligt in de overwinning van de grootste handicap, in dit geval de scherpte van zijn gebit. (vgl. Demosthenes de stotteraar, die door te leren praten met een mond vol kiezels een groot redenaar werd.)
Maar omdat het dier zijn geluk ontleent aan de waardering van de mens kiest hij voor zijn eigen ongeluk.
Kan een hond normaal gesproken tot rust komen door kwijlend uren aaneen te kluiven op een hondenbot (nooit van een hond!), de Sandvikterriër hoeft het bot maar aan te raken en hij wordt reeds geconfronteerd met twee halve botten die hij vervolgens onafgebroken bekijkt, bang om bij de volgende aanraking omgeven te zijn door vier nog onherkenbaardere skeletonderdelen.
Pas op hoge leeftijd zien we in de ogen van de Sandvikterriër de innerlijke rust die ook bij mensen gepaard gaat met het ontbreken van het gebit.