Mevrouw Kookje
Mevrouw Kookje zou haar man eens flink verrassen.
Een warm onthaal en z’n lievelingseten: karbonaadjes met karbonaadjes.
De kookplaatjes op het fornuis straalden haar tegemoet; haar zonnetjes in huis.
Ze zette de kookwekker op drie kwartier en opende de ovendeur. Terwijl ze de deur opende voelde ze al de behaaglijke warmte van de zonnetjes in haar gezicht.
Ze legde haar armen in de braadslee en wachtte geduldig drie kwartier. Toen de kookwekker ging was de gehele keuken gevuld met de heerlijke geur van karbonaadjes met karbonaadjes.
Mevrouw Kookje tilde haar armen uit de braadslee en keek in de kookspiegel. Ze was knap bruin geworden en vrij krokant voor haar leeftijd.
Meneer Kookje was blij verrast door het warme onthaal en vond zijn vrouw erg appetijtelijk geworden. Hij kon haar wel opvreten, zei hij nog.
Toen hij halverwege mevrouw Kookje was vroeg ie: ‘en wie kookt er morgen?’
Er kwam geen antwoord, waarop meneer Kookje stikkend van woede de rest van mevrouw Kookje in de container gooide.